Podsumowanie 2 Rajdu Motocyklowego Weteranów, który zakończył się 29 maja 2021 roku. Uczestniczyło w nim ponad 1350 motocyklistów z całej Polski.

Gdyby każdy uczestnik rajdu przejechał tylko 500 km, to sumując razem dojechaliby na Księżyc i z powrotem. Głównym celem rajdu było uczczenie pamięci poległych i zmarłych weteranów w działaniach poza granicami państwa. Przez 25 dni motocykliści odwiedzali miejsca pochówku swoich towarzyszy broni, składali kwiaty i palili znicze, spotykali się z ich najbliższymi.

Marzena Zielke – uczestniczka:

Goniąc na ostatnią chwilę na cmentarz zostałam przyblokowana przez samochód Żandarmerii Wojskowej i chcąc go wyprzedzić zobaczyłam uczestników rajdu … dwa pasy ulicy całkowicie zablokowane przez motocyklistów. Widząc to łzy same pociekły mi ze wzruszenia i zaskoczenia. Spodziewałam się kilkunastu osób a było ponad 50. Zapalone znicze i spojrzenia znające ból straty przyjaciela, spojrzenia rozumiejące więcej niż tysiące słów. Serducho miałam ściśnięte przez cały czas. 15 czerwca 2004 roku salwa ku czci poległego, teraz ryk motocyklowych silników. Podobnie jak 17 lat temu po policzkach płynęły mi łzy, lecz nie były to łzy bólu i cierpienia. Teraz czułam wdzięczność za pamięć i wsparcie.

Anna Ciesielska – uczestniczka:

Każdy z uczestników dał świadectwo, że upływ czasu nie zaciera pamięci o poległych żołnierzach i właśnie ta pamięć dla Nas jest największą wartością. Dziękuję za ten gest i przesyłam ogromne serce dla każdego uczestnika rajdu, który poświęcił swój czas by upamiętnić naszych mężów, ojców i synów.

Sam fakt uczestnictwa, spędzenia czasu wśród innych weteranów, jazda motocyklem, przynależenie do jakiejś grupy społecznej czy działanie dla konkretnego celu to także świetny sposób na odreagowanie codziennych problemów, ale także sposób na integrację środowiska i wsparcie procesu asocjacji po powrocie z wojny. Motocyklizm jest coraz bardziej popularny wśród weteranów, a dowodem tego jest rosnące zainteresowanie rajdem.

W 2020 roku chęć udziału w rajdzie zgłosiło 300 osób. W tym roku zapisanych było 1350 a w poszczególnych wyjazdach dołączały się jeszcze inne osoby zainteresowane inicjatywą i chcące oddać wspólną jazdą motocyklem hołd polskim weteranom.

2 Rajd Motocyklowy Weteranów zakończył się symbolicznie 28 maja br. podczas uroczystej zbiórki z okazji „Dnia Weterana”, która odbyła się w 16 Batalionie Powietrznodesantowym w Krakowie przy udziale Zwierzchnika Sił Zbrojnych, Prezydenta RP Andrzeja Dudy.

Fakty o Weteranach i Rajdzie

• Po zakończeniu II Wojny Światowej, od połowy lat pięćdziesiątych Polska zaangażowała się w wykonywanie zadań poza granicami kraju. Wysyłaliśmy i wysyłamy swoich żołnierzy, funkcjonariuszy i pracowników na misje pokojowe, obserwacyjne, stabilizacyjne w ramach międzynarodowych koalicji, jako wydzielone siły Organizacji Narodów Zjednoczonych czy NATO.
  

  Rajd Weteranów Rozpoczęcie 2. Edycji w 1 Warszawskiej Brygadzie Pancernej

• W Siłach Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej służy ponad 100 tysięcy żołnierzy i duża ich część była uczestnikami misji poza granicami kraju. Od 1953 roku wzięliśmy udział w przeszło 90 operacjach, przez które przewinęło się ponad 115000 Polaków.
• Część z nich wróciła szczęśliwie do domu, niektórzy stracili tam zdrowie, a jeszcze inni z nich nie wrócili, oddając swoje życie w służbie dla Ojczyzny. W działaniach poza granicami państwa zmarło i poległo: 120 żołnierzy, 5 policjantów, pracownik wojska, funkcjonariusz SOP.
  

  Rajd Weteranów Żandarmeria Wojskowa

   

   

• W 2020 roku status weteran miało 22482 osób, a weterana poszkodowanego 857. Pierwszym poszkodowanym weteranem był ppłk Leszek Stępień, pierwszy dyrektor Centrum Weterana Działań poza Granicami Państwa w Warszawie. To jemu w imieniu wszystkich Polaków dziękowała w imieniu rządu, w Sejmie, premier Ewa Kopacz za to, że własnym zdrowiem zapłacił za służbę ojczyźnie. Jak wtedy powiedział Gazecie Wyborczej:
  „Zostałem wywołany zamiast wszystkich poległych i rannych żołnierzy, policjantów czy ratowników medycznych, którzy zginęli lub zostali ranni w służbie za granicą”.
  Leszek Stępień, inżynier saper w stopniu porucznika Wiosną 2002 r. razem ze swoimi żołnierzami był w Afganistanie, gdzie mieli zbudować drogę. Teren był zaminowany i wybuch ranił go w nogę, którą lekarze musieli amputować. Rannych wtedy zostało jeszcze dwóch żołnierzy z jednostek specjalnych.
  

  Rajd Weteranów motocykle i śmigłowiec

• Projekt „Rajd Weteranów” wykorzystuje zainteresowanie żołnierzy i weteranów sportem motocyklowym (wielu z nich jest aktywnymi motocyklistami) do tworzenia nowych form współpracy poza czasem służby. Środowisko zmotoryzowanych weteranów może, na wzór swojego amerykańskiego odpowiednika, stać się wartościową platformą do aktywnego spędzania czasu, wzajemnej pomocy, niezbędnego wsparcia dla uczestników.
• Rajd jest przedsięwzięciem zorientowanym na szeroko pojętą promocję wojska i służby żołnierzy, ma na celu promowanie pielęgnowania pamięci o poległych na misjach kolegach oraz integrację środowiska weteranów poprzez wspólną podróż motocyklem, spotkanie i podejmowanie działań na rzecz społeczeństwa.
  

  Rajd Weteranów Rozpoczęcie 2. Edycji w 1 Warszawskiej Brygadzie Pancernej

• W 1. Edycji Rajdu Motocyklowego Weteranów, którą zapoczątkował Prezydent RP Andrzej Duda w 2020 roku wzięło udział 300 żołnierzy.
• W 2. Rajdzie Motocyklowym Weteranów wzięło udział ponad 1350 motocyklistów. Większość z nich to weterani, ale także inni żołnierze, policjanci, strażacy, strażnicy graniczni, przedstawiciele służby więziennej oraz osoby spoza służb mundurowych, którzy chcą oddać hołd polskim weteranom. Wśród uczestników są także przedstawiciele wojsk sojuszniczych min. amerykanie służący na terytorium Polski.
  

  Rajd Weteranów motocykliści łódź podwodna ORP Orzeł

• Armię w Rajdzie reprezentują wszystkie rodzaje sil zbrojnych: wojska lądowe, siły powietrzne, marynarka wojenna, wojska specjalne i wojska obrony terytorialnej, ale także żandarmeria wojskowa, szkolnictwo wojskowe oraz inne instytucje podległe MON. Ramię w ramię jeżdżą ze sobą szeregowi, podoficerowie, oficerowie i generałowie.
• 2 Rajd Motocyklowy Weteranów rozpoczął się 4 maja br. w dzielnicy Wesoła w Warszawie, i zakończył się 28 maja br. w Dzień Weterana w Krakowie. W tym czasie uczestnicy spotykali się z rodzinami poległych, składali kwiaty i palili znicze przy grobach swoich towarzyszy broni, zapraszali do udziału władze samorządowe budując świadomość społeczną o poświęceniu weteranów w służbie ojczyźnie.
• Zawsze w upamiętnieniu poległych brali udział kapelani, niejednokrotnie kapelani weterani oraz posterunki honorowe wystawiane przez wojsko i policję.
  

  Rajd Weteranów Policjanci

• Pomysłodawcą Rajdu Motocyklowego Weteranów jest dyrektor Centrum Weterana Działań Poza Granicami Państwa płk Szczepan Głuszczak, a organizatorem Centrum Weterana.
• W ramach tegorocznych obchodów Dnia Weterana organizowane były: zawody strzeleckie dla weteranów w Wędrzynie i Bemowie Piskim, 2 Rajd Motocyklowy Weteranów, Bieg Weterana – Droga do Bagram, turnus rehabilitacyjny z wykorzystaniem hipoterapii, zajęcia edukacyjno-sportowe pod nazwą Projekt Wojownik.
• Dzień Weterana Działań Poza Granicami Państwa jest stosunkowo nowym świętem w polskim kalendarzu. Ustanowił je Sejm RP w 2011 roku, na mocy ustawy o weteranach działań poza granicami państwa.
  

  Rajd Weteranów Strzelcy Podhalańscy

• Po raz pierwszy oficjalnie obchodziliśmy Dzień  Weterana  29 maja 2012 roku.
  Warto podkreślić, że to święto zbieżne  jest z Międzynarodowym Dniem Uczestników Misji Pokojowych Organizacji Narodów Zjednoczonych.
• Dawniej słowo weteran kojarzone było ze starym, wysłużonym żołnierzem lub uczestnikiem działań zbrojnych. W przedwojennej Polsce przejęło się określać tym mianem osoby biorące udział w powstaniach narodowych, w szczególności zaś uczestników Powstania Styczniowego
  

  Rajd Weteranów motocykliści i Akademia Sztuki Wojennej

Zdjęcia uczestników Rajdu Weteranów udostępniane serwisach społecznościowych.

Rajd Wetranów 2022

Przygotowania do 3 edycji rozpoczynają się już w czerwcu br.

---

---

Katarzyna Szymala wspomina dziewczyny jeżdżące na motocyklach dawno dawno temu, dlatego pisze o naszych Babciach.

Czy w dzisiejszych czasach Kobieta na jednośladzie jest jeszcze czymś zaskakującym?
A dziesięć, czy dwadzieścia lat temu Kobieta prowadząca motocykl dziwiła?

Od pewnego czasu mam przyjemność przedstawiać Wam, moim  zdaniem, nietuzinkowe kobiety – ale to, że prowadzą taki środek transportu to w rzeczywistości dodatek do ich wyjątkowej osobowości.
A jak to było kiedyś?

Według mnie, sama jazda motocyklem nie czyni człowieka szczególnym, jednak uważam, że takie hobby pochłania ludzi z pewnymi cechami charakteru i predyspozycjami. O ile to prawdziwa pasja. Nie ma na to większego  wpływu płeć. Dziś słów kilka o wyjątkowych kobietach z przed lat. Wczujcie się w okoliczności i wyobraźcie sobie ile takie zajęcie kosztowało je trudu! Pewnego dnia w bezkresach internetu zobaczyłam czarno-białe zdjęcie  kobiety siedzącej na motocyklu z intrygująca ramą (wszędzie miała otwory) i niedużym silnikiem. Podrążyłam temat i udało się dokonać i identyfikacji. Irena Latasówna na SHL 98 z silnikiem Villiers, jedna z pierwszych Polek
jeżdżących na motocyklu i startująca w rajdach. Znając odrobine kontekst i uwarunkowania społeczne dwudziestolecia międzywojennego myślę,  że nie było jej łatwo, ale zakładam, że robiła to dla frajdy, a to szanuję.

Swoją przygodę z motocyklami zaczynała od AJW 500, później Rudge 250 i równolegle SHL 98. Często w prasie powtarzała się opinia o dobrym opanowaniu maszyny przez Irenę Latosówną. Podobno jej Rudge był specjalnie przystosowany do wyścigów osiągał prędkość 140 km/h! Startowała między innymi w Rajdzie Tatrzańskim, Ojcowie, Cieszynie. Jednak mistrzostwem dla mnie jest informacja zawarta w piśmie „Refleksje. Magazyn aktualności współczesnych” (kwiecień, maj, czerwiec 1938 roku), gdzie znajduje się notka o planach Ireny na turystyczny rajd Sokołami, wraz z drugą amazonką Hildą Szusterówną, przez Rumunię, Jugosławię, Włochy, Francję, Belgię i Niemcy. Niestety nie znalazłam informacji czy ten plan udało się zrealizować. Mało informacji można znaleźć o jej życiu, a myślę, że mogła być bardzo ciekawa postacią. Nie ustaliłam nawet, w którym roku się urodziła.

Nie wiadomo też co się z nią działo w czasie wojny i po…
Druga bardzo zastanawiająca dla mnie sprawa czy ktoś ma np. replikę takiej wersji SHL?

Marja (pisownia oryginalna) Stefanowicz-Tokarska była jedyną kobietą, która brała udział w II Rajdzie Tatrzańskim. W Narodowym Archiwum Cyfrowym można zleźć fotografię z czerwca 1938 roku, przedstawia moment startu Marji. W magazynie „Auto” (lipiec, 1938 roku) czytamy, że Marja zajęła drugie miejsce w kategorii motocykli do 600 cm³ z wózkiem „która na niebezpiecznych serpentynach zachowywała się doprawdy bohatersko
ścinając ostro zakręty o milimetry od pni drzewnych”. Wracając z próby szybkości Stefanowicz-Tokarska zabrała ze sobą pasażera i przy zjeździe z góry w wymęczonym i przeciążonym motocyklu zawiodły hamulce, co  powodowało wypadnięcie z trasy. Na szczęście motocykl zatrzymał się ma drzewie i nie runął w przepaść. Uszkodzona została kierownica i rama wózka, jednak zawodniczka kontynuowała start w rajdzie. Dwa lata wcześniej w Parku Paderewskiego w Warszawie Marja brała udział w konkursie piękności motocykli, gdzie jej Sokół 600 zdobył Grand Prix. Niestety jak zwykle w takich tematach nie udało mi się ustalić ani daty urodzenia, ani co działo się dalej z tą motocyklistką.

Zofia Schuch-Nikiel – kolejna polska motocyklistka z bardzo interesującym życiorysem. Jeździła motocyklem FN M60 (350 cm³ OHV). Szkoda, że obecne feministki nie biorą przykładu z takich kobiet. Poczytajcie o niej bo naprawę warto! Urodzona w 1916 roku, motocyklowa turystka, sanitariuszka w Powstaniu Warszawskim, w czasie wojny pomagała w ratowaniu Żydów, po wojnie inwigilowana i aresztowana przez UB, była znaną w Warszawie nauczycielka języka francuskiego. Tu przytoczę tylko cytat z jej wspomnień:

(…)  Studia skończyłam w lipcu 1939 roku, potem pojechałam do Anglii. Miałam inne plany życiowe, ale jak się dowiedziałam, że ma być wojna z Niemcami, to prędziutko wróciłam swoim motocyklem, na którym przez wiele lat zwiedzałam Europę Zachodnią przez cały okres studiów. Od Antwerpii po Neapol przez całą zachodnią Europę jeździłam sama na motocyklu. Dzisiaj to jest nie do pomyślenia, ale wtedy mogłam podróżować mając malutki namiocik i gdziekolwiek się zatrzymywałam mogłam rozłożyć namiot, spać sama i nic mi się nigdy nie stało. (…)

Na koniec jeszcze smaczek – Wanda Rutkiewicz – osoba, której chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. Wybitna polska alpinistka i himalaistka. Jako trzecia kobieta na świecie i pierwsza Europejka stanęła na Mount  Evereście, najwyższym szczycie ziemi. Posiadała i jeździła Junakiem. Prywatnie łączy mnie z nią jeszcze jedna rzecz – obie przez pewien czas, choć oczywiście w zupełnie innych latach, pracowałyśmy w Warszawie w Instytucie
Maszyn Matematycznych. To jak? Może Twoja babcia też jeździła motocyklem? Przytoczone notki z życiorysów to tylko przystawka. Mam nadzieję, że zasiałam ziarnko ciekawości. Z całego serca polecam stronę Pani Doroty Rawicz-Lipińskiej: www.dawnepolskiemotocyklistki.blogspot.com. Takich kobiet było dużo więcej i uwierzcie mi, że i obecnie są, tylko musicie uważnie się rozglądać.

Cały tekst i zdjęcia w 15 numerze iMotocykla: [LINK]

---

---

Na terenie 1. Warszawskiej Brygady Pancernej wystartował dziś 2. Rajd Motocyklowy Weteranów.

Na teren 1. Warszawskiej Brygady Pancernej zjechali dziś motocykliści biorący udział w 2 Rajdzie Motocyklowym Weteranów.

Rajd wymyślił i zorganizował płk Szczepan Głuszczak, dyrektor Centrum Weterana Działań Poza Granicami Państwa, a w ubiegłym roku pojechało nań około 300  uczestników.
To żołnierze, policjanci, strażacy, funkcjonariusze innych służb czy pracownicy cywilni. Wojsko reprezentują wszystkie rodzaje sił zbrojnych: wojska lądowe, marynarka wojenna, wojska specjalne, siły powietrzne i wojska obrony terytorialnej.

W tym roku do drugiej edycji Rajdu Weteranów zgłosiło się ponad 1350 uczestników i uczestniczek. Pisaliśmy o tym tu: [LINK].

Żołnierska uroczystość (krótka i rzeczowa) rozpoczęcia rajdu odbyła się na terenie 1 Warszawskiej Brygady Pancernej w Wesołej (dzielnica Warszawy).

Jedyna Pancerna jak wojskowi nazywają swoją brygadę wchodzi w skład 18. Dywizji Zmechanizowanej.
Na uroczystość przybył swym motocyklem dowódca Żelaznej Dywizji, gen. dyw. Jarosław Gromadziński.
Generał jest także weteranem misji i bierze udział w Rajdzie.

W Wesołej zebrało się dziś może 5% wszystkich uczestników Rajdu.  Pozostali rozpoczęli Rajd w innych miejscowościach w całym kraju.

Płk Szczepan Głuszczak przywitał motocyklistów Weteranów słowami:

Jeżeli my zapomnimy o nich, Ty, Boże na niebie zapomnij o Nas.

Do uczestników skierował swoje słowa również Dowódca Dywizji
gen. dyw. Jarosław Gromadziński:

Rajd Weterana jest raz w roku. Ja jednak wierzę, że wielu kolegów nie spotyka się raz w roku, ale częściej, i zawsze pamięta o naszych poległych i poszkodowanych kolegach.  Cieszę się, ze środowisko wojskowe się integruje.

Bądźmy razem, pokażmy, że można. W zeszłym roku było nas 300, w tym jest ponad 1300. A może w przyszłym roku będzie nas trzy tysiące?

Głównym celem Rajdu Weteranów jest upamiętnienie poległych i zmarłych w operacjach oraz misjach poza granicami państwa.

Dzisiaj żołnierze z grupy warszawskiej odwiedzili grób śp. mjr. Krzysztofa Woźniaka, operatora Jednostki Wojskowej GROM (JW GROM), który poległ w czasie działań bojowych w Afganistanie. Za swoją służbę został odznaczony Orderem Krzyża Wojskowego.

Przy grobie został wystawiony posterunek honorowy przez JW. GROM, a motocykliści złożyli wieniec i zapalili znicz pamięci. Modlitwę za poległego odmówił razem z mundurowymi kapelan Żandarmskiego Klubu Motocyklowego, weteran misji na Bałkanach ks. ppłk. Ireneusz Biruś.

Weterani zapalili także znicz na grobie śp. Artura Żukowskiego, chorążego Wojska Polskiego. Zawodową służbę wojskową pełnił w Jednostce Wojskowej 2305 „Grom”, a po jej zakończeniu i przeniesieniu do rezerwy został pracownikiem Blackwater USA. 5 czerwca 2004, w trzecim dniu swojej pracy w Blackwater zginął wraz z por. Krzysztofem Kaśkosem podczas ataku na osłaniany przez nich konwój. Do zamachu przyznała się organizacja powiązana z Al-Kaidą. Pośmiertnie Artur Żukowski został awansowany do stopnia starszego chorążego.

Fotoreportaż 1WBPanc

Gospodarzem dzisiejszego dnia była

1. WARSZAWSKA BRYGADA PANCERNA.

---

---

W 2. Rajdzie Motocyklowym Weteranów pojedzie ponad 4 razy więcej uczestników niż w ubiegłym roku.

W ubiegłym roku w rajdzie wzięło udział ponad 300 mundurowych.
W tym roku zgłosiło się ponad 1000 osób więcej.

Uczestnicy to przede wszystkim weterani zagranicznych misji, żołnierze, policjanci, strażacy, funkcjonariusze innych służb czy pracownicy cywilni. Wojsko reprezentują wszystkie rodzaje sił zbrojnych: wojska lądowe, marynarka wojenna, wojska specjalne, siły powietrzne i wojska obrony terytorialnej.

Od 1953 r. Polska brała udział w 92 operacjach, przez które przewinęło się ponad 115 tys. polskich żołnierzy, funkcjonariuszy innych służb i pracowników cywilnych.
123 żołnierzy i pracowników wojska zginęło lub zmarło na misjach.

Organizatorem rajdu jest Centrum Weterana Działań Poza Granicami Państwa.

Płk. Szczepan Głuszczak, Dyrektor Centrum:

Po zamknięciu listy zgłoszeń (5 marca) motocykliści zostaną teraz podzieleni na kilkanaście mniejszych grup. Przez cały maj będą odwiedzać miejsca pochówku żołnierzy i policjantów, pracowników cywilnych, którzy zmarli i zginęli w operacjach poza granicami państwa. W czasie rajdu spotkają się także z najbliższymi poległych weteranów. Na mapie Polski znalazło się dokładnie 123 punkty, gdzie przez cały maj będą jeździć „mundurowi” motocykliści.

Rajd to także okazja do integracji środowiska weteranów w Polsce.
Coraz więcej ludzi w mundurach zakochuje się w „dwóch kółkach” i czerpie korzyści mentalne jakie niosą za sobą spotkania i jazda motocyklem. To doskonały sposób na walkę ze stresem, samotnością, izolacją społeczną, a także forma reintegracji ze społeczeństwem.

Płk. Szczepan Głuszczak:

Rajd ma również swój wymiar edukacyjny. Ma upowszechniać wiedzę na temat działań żołnierzy czy funkcjonariuszy, którzy pełnili lub pełnią służbę poza granicami państwa. Będzie popularyzował postawy patriotyzmu, otwartości wobec potrzeb i kooperacji ze społeczeństwem. Poprzez wspólne wyjazdy i spotkania motocykliści chcą propagować aktywne formy spędzania czasu wolnego, promować bezpieczną jazdę i zachęcać do wspólnych spotkań także poza rajdem.

Więcej o rajdzie można przeczytać w 13 numerze magazynu iMotocykl: [LINK]

---

---

Motocykliści nie tylko jeżdżą, także czytają. Hubert Pawłowski recenzuje książkę ”Na Vespie przez USA”.

Długo zastanawiałem się, jaka książka powinna się znaleźć w dziale „recenzje” reaktywowanego czasopisma. Bardzo chciałem, żeby było to coś nietuzinkowego, coś co pasuje do charakteru Swoimi Drogami. Myślę, że chociaż obcojęzyczna, to jednak spełnia te założenia.

Niemiecki mototurysta kojarzy się nam stereotypowo z panem w nieco bardziej średnim wieku, z wydatnym brzuszkiem piwnym i jeszcze grubszym portfelem, w czystym kombinezonie bez jednaj
plamki czy ziarenka kurzu. Motocykl zaś to oczywiście ogromny potwór jedynie słusznej marki, na którego wsiadać musi przy pomocy drabinki, objuczony zestawem piętnastu kufrów, z którymi nie rozstaje się nawet na sekundę. Tak nawiasem mówiąc, z tymi kuframi to rzeczywiście jednak coś jest na rzeczy.

Powyższy opis nie pasuje jednak nawet w najmniejszym stopniu do autorów dzisiejszej książki.
Trzech młodych Niemców (m.in. Dani Heyne i Daniel Phakos), którzy na starych, trzydziestoletnich włoskich skuterach Vespa PX 200, zamierzają przebyć ogromne przestrzenie Stanów Zjednoczonych. Ta niecodzienna kombinacja zapowiada niesamowitą lekturę. I tak jest w rzeczywistości.

Książka to zapis sześćdziesięciodniowej podróży z Los Angeles do Nowego Yorku. Sama odległość robi wrażenie. Jednak nie o to w niej chodzi. Jej głównym celem jest „zrozumienie USA”. Będzie to bowiem podróż przez przestrzeń i kulturę Stanów Zjednoczonych.

Ponieważ sprzęt, którym dysponują podróżnicy ma ponad 30 lat oraz całe dziesięć koni mechanicznych (w dobrych czasach), całą wyprawę podzielić trzeba było na drobne etapy. Każdy z nich kończy się podsumowaniem dystansu, zużytego paliwa i oleju, najwyższego punktu na trasie, największego nachylenia jezdni oraz… ilości napraw. Bo małe dwutakty, mimo iż konstrukcyjnie proste to jednak w rzeczywistości są naprawdę piekielnymi maszynami i psują się co chwila i w różnych konfiguracjach. Czyli wszystko jest tak, jak być powinno.

Vespy popierdują, kopcą, psują się a ich jeźdźcy z benedyktyńską cierpliwością je naprawiają, biorąc wszystko z humorem. Nie wiem czy ja bym się na to zdobył, po raz kolejny połowiąc silnik w środku nocy w celu wymiany przeklętego pierścienia simmera, który siada po kolei w każdym z motorków.

Na pytanie, po co się tak męczyć ze starymi gruchotami zamiast wygodnie podróżować nowoczesnym motocyklem można odpowiedzieć na różne
sposoby.

Cała recenzja

dostępna jest w wydaniu nr 10: [LINK]

---

---